- वि.सं २o७९ पौष ५ मंगलबार
एकपटक एउटा देशमा अनिकाल पर्यो । मानिसहरू भोकले मर्न थाले । सहरमा एक धनाढ्य निःसन्तान व्यापारी बस्थे । उनी निकै दयालु थिए । उनले सहरका अनिकाल प्रभावित ससाना बालबालिकालाई साँझबिहान एउटा–एउटा रोटी दिने घोषणा गरे । घोषणा सुनेपछि हरेक साँझ–बिहान उनको बगैँचामा बालबालिकाको भिड लाग्न थाल्यो । ती सबैलाई एक–एकओटा रोटी बाँड्न थालियो ।
सबै रोटी समान आकारका थिएनन् । कुनै ठूला थिए भने कुनै साना । त्यसैले सबैजसो बालबालिका ठूलो रोटी हात पार्न तँछाडमछाड गरिरहेका थिए । तर, एक बालिका भने चुपचाप उनीहरूको तँछाडमछाड हेरिरहेकी थिइन् ।
सबैले रोटी हात पारिसकेपछि उनी अघि बढिन् । टोकरीमा सबैभन्दा सानो अन्तिम रोटी बचेको थियो । उनले प्रसन्नतापूर्वक रोटी हातमा लिइन् र घर गइन् । दोस्रो दिन पुनः रोटी बाँडियो । ती बालिकालाई आज पनि सबैभन्दा सानो रोटी प्राप्त भयो । बालिकाले घर पुगेर जब रोटी टुक्रा पारिन्, त्यसबाट एउटा सुनको सानो सिक्का निस्कियो । उनकी आमाले सो सिक्का तत्काल रोटी बाँड्ने व्यापारीलाई फिर्ता गरेर आउन अह्राइन् । बालिका दौडेर व्यापारीकहाँ पुगिन् ।
उनलाई देखेपछि व्यापारीले उनी त्यसरी हतारिँदै आउनुको कारण सोधे । बालिकाले भनिन्, ‘मैले यहाँबाट लगेको रोटीबाट यो सुनको सिक्का निस्कियो । सायद पिठोमा खसेको थियो होला ।
हजुरलाई फिर्ता दिन आएकी हुँ । आफ्नो सिक्का लिनुहोस् ।’ उनले सिक्का व्यापारीलाई दिइन् । बालिकाको इमानदारी देखेर व्यापारी निकै खुसी भए । उनले बालिकालाई आफ्नी धर्मपुत्री बनाए । र, उनकी आमाका लागि मासिक तलबको व्यवस्थासमेत गरिदिए । ठूली भएपछि तिनै बालिका व्यापारीको सम्पूर्ण सम्पत्तिकी उत्तराधिकारी बनिन् ।
