प्रेरक प्रसंग प्रिन्ट संस्करण

प्रेरक प्रसंग : आमाको अर्ती

एकपटक बग्दादतिर गइरहेको लस्करमाथि डाँका समूहले लुटपाट सुरु गर्‍यो । सो लस्करमा नौ वर्षको एउटा बालक चुपचाप हेरिरहेको थियो । एउटा डाँकाले बालकलाई देखिहाल्यो । उसले बालकसँग सोध्यो, ‘ओई फुच्चे, तँसँग पनि केही छ कि ?’ ‘मसँग ४० असर्फी छन् ।’ बालकले निडर भई जवाफ दियो । बालकको जवाफ सुनेर डाँकु मरीमरी हाँस्यो र सोध्यो, ‘के रे, तँसित ४० असर्फी छन् रे ?’ बालकले भन्यो, ‘हो मसँग ४० असर्फी छन् ।’

डाँकुले बालकको हात समाएर सरदारकहाँ लिएर गयो र भन्यो, ‘सरदार, यो बालक आफूसँग ४० असर्फी भएको दाबी गर्दै छ ।’ उसको कुरा सुनेर सरदारले बालकलाई सोध्यो, ‘तेरा असर्फी कहाँ छन् त ?’

बालकले आफ्नो झोला खोल्यो र त्यो च्यातेर असर्फी अगाडि राखिदियो । त्यो देख्दा डाँकुहरू छक्क परे ।     सरदारले सोध्यो, ‘ए फुच्चे, असर्फी यसरी राख्ने उपाय तँलाई कसले सिकायो ?’ बालकले भन्यो, ‘मेरी आमाले यो झोला सिलाइदिनुभएको थियो । अरूले थाहा नपाऊन् भनेर उहाँले असर्फी यसरी राखिदिनुभएको हो ।’

सरदारले अचम्म मान्दै सोधे, ‘तैँले यसबारे हामीलाई किन बताइस् त ? हामीले यो लिन्छौँ भन्ने तँलाई डर लागेन ?’ बालकले जवाफ दियो, ‘म झुट कसरी बोल्न सक्थेँ ? म हिँड्ने वेलामा आमाले भन्नुभएको थियो, बाबु, कहिल्यै झुटो नबोल्नू । झुटो बोल्नु पाप हो ।’

डाँकुको मनमा बालकको यस भनाइको असर पर्‍यो । उसले आफ्ना सबै साथीलाई भन्यो, ‘यो बच्चोले आफ्नी आमालाई यति धेरै मान्छ । यस्तो संकटमा पनि उसले झुटो बोलेन । हामी भने यति ठूलो भएर पनि कहिल्यै सत्मार्गमा हिँडेनौँ र लुटपाट गरिरह्यौँ । अब हामीले पनि यो लुटपाटको कर्म छाडेर सत्मार्गमा हिँड्नुपर्छ ।’

डाँकुहरूले त्यसै वेला अब कहिल्यै लुटपाट नगर्ने निर्णय गरे । उनीहरूले लुटेको सामान पनि फिर्ता गरिदिए । लस्करमा सामेल अरूहरू पनि आफ्नो सामान पाएर बडो प्रसन्न भए । उनीहरू पनि बालकको आदर गर्न थाले । यी बालकको नाम, अब्दुल कादिर थियो । ठूला भएपछि यी बालक महान् सन्तका रूपमा प्रसिद्ध भए ।